Andrzej Grabowski. Czego żałuje mężczyzna z przeszłością

Wieczór, 5 marca. Rozmowa telefoniczna dzień przed spotkaniem. ANDRZEJ GRABOWSKI: Wie Pan, nie lubię udzielania wywiadów. Ja już się w życiu nagadałem. Ale przed premierą nie mam wyjścia. Niech pan przyjdzie na godzinę 17 pod wejście dla aktorów.

Popołudnie, 6 marca. Garderoba Teatru w Krakowie im. Juliusza Słowackiego.

Siedzimy w garderobie. Jak pan spojrzy w lustro, to co pan myśli?
Że brzydki jestem. Że się postarzałem. Pomarszczyłem. W końcu stwierdzam, że nie warto na siebie patrzeć i zasłaniam lustro ręcznikiem.

Wczoraj, kiedy umawialiśmy się na wywiad, usłyszałem w słuchawce charczący głos mężczyzny z przeszłością. Myśli pan tak o sobie?
Każdy ma jakąś przeszłość. Jedni lepszą, inni gorszą. A że chrypiący? No taki mam.

Ale w młodości był taki sam? Nie wierzę. Podejrzewam, że to jednak - mówiąc oględnie - zapis życiowych doświadczeń.
Ładnie powiedziane: „zapis życiowych doświadczeń”. No niech tak będzie. A jaki miałem głos w młodości - nie mam zielonego pojęcia. Nawet gdybym pamiętał - to już bym zapomniał.

Pytam o to, bo w premierze Teatru im. Słowackiego występuje pan w roli aktora z ogromnym doświadczeniem w spektaklu „Kariera Arturo Ui” Bertolta Brechta w reżyserii Remigiusza Brzyka. W zeszłym roku z kolei zagrał pan w „Spowiedzi chuligana” w teatrze Scena STU. A jeśli dodać do tego, że to w jakimś sensie pana powrót na deski sceny przy placu św. Ducha w Krakowie, to brzmi to trochę jak rozrachunki, nie sądzi pan?
Trudno mi trochę zgodzić się z tym, że to jakiś powrót na scenę tego teatru. Bo ja go przecież nigdy tak naprawdę nie opuściłem. Wciąż gram w „Chorym z urojenia” Moliera. Od 16 lat. Czyli mam kontakt.

Ale w nowym repertuarze pan się nie pojawiał.
W pewnym wieku, zwłaszcza gdy jest to wiek przedemerytalny, aktor ma luksus odmawiania ról. Młodzi aktorzy na etacie muszą grać, a starzy - mogą.

To daje przewagę?