Biskup na manowcach, który zawsze robił to, co lubił: Tadeusz Pieronek

Miał wielu przyjaciół, ale też niemało wrogów. Przyjaciele też niekoniecznie zawsze się z nim zgadzali. Dyskusje, prowadzone w jego mieszkaniu, toczyły się w atmosferze tolerancji. I przy stole, na którym stawiał smakowite potrawy. Jego śmierć, dokładnie rok temu, zaskoczyła wszystkich. Choć od pewnego czasu chorował na serce, był w dobrej kondycji. Jeszcze dzień przed śmiercią bp Tadeusz Pieronek snuł z przyjaciółmi plany na kolejne dni. Miał jechać do Kielc, na imieniny jednego z duchownych. W sylwestra był umówiony na spotkanie z prof. Franciszkiem Ziejką. No i miał napisać kolejny felieton do „Gazety Krakowskiej”.

Od dziecka chciał być księdzem. Może dlatego, że duchownym był nieżyjący już ks. Jan Wolny, jego wujek od strony mamy - człowiek darzony przez wiernych ogromnym szacunkiem, niegdysiejszy proboszcz parafii św. Mikołaja w Chrzanowie.

To na plebanii u wuja spotykał wielu wspaniałych ludzi. Bywał tam m.in. Karol Wojtyła. W 1957 r. do tej parafii trafił, jako młody kleryk ks. Józef Tischner. To wtedy poznali się i zaprzyjaźnili z księdzem Pieronkiem.

- Ostatni raz widzieliśmy się w dzień moich imienin, osiem miesięcy przed śmiercią Józka. Wtedy już nie mówił, tylko pisał. W ten sposób pogadaliśmy sobie. Niedługo po jego wyjściu, słyszę domofon. Ktoś dzwoni. Patrzę, a to jego brat. Przyniósł mi - w prezencie imieninowym - jego książkę. Dedykacja była fantastyczna: „Księdzu Tadeuszowi Pieronkowi „biskupowi na manowcach” - „Ksiądz na manowcach”. Taki był tytuł tej książki Tischnera - wspominał przed laty biskup.

Przytoczyłam mu wtedy definicję wyrazu „manowce”. Wg słownika języka polskiego oznaczają one „teren bez wyznaczonej drogi”, „bezdroża”, „wertepy”. Dodałam, że w mojej opinii idzie wyznaczoną przez siebie drogą. Odparł, że „jeśli chodzi o powołanie, to tak”.