Był mężczyzną niepozornym. Niewysoki, szczupły. Kościuszko, jakiego nie znamy

Rok Kościuszki. 200 lat temu zmarł Tadeusz Kościuszko. Był postacią niezwykłą. Znamy go, jako dowódcę powstania, ale zajmował s ię także inżynierią wojskową, malarstwem, ogrodnictwem i komponowaniem muzyki. Umiał też pracować na tokarce. Jego popularność w XIX wieku miała prawdziwie światowy zasięg.

Był mężczyzną niepozornym. Niewysoki, szczupły, drobnej budowy ciała, o nieregularnych rysach twarzy i zadartym nosie. Generał Karol Kniaziewicz pisał o nim, że sprawiał wrażenie niczym niewyróżniającego się, przeciętnego szlachcica. Zupełnie nie przystawał do powszechnego wyobrażenia o zwycięskim wodzu, bohaterze narodowym, generale.

Wrażenie to pogłębiała nieśmiałość, introwertyczność i skromność. Jego przełożony, amerykański generał Nathanael Green, pisał o nim: „Bardzo skromny. Nadal nie wie, że czegoś wybitnego dokonał”. Wątek skromności pojawia się w zapiskach wielu ludzi, którzy się z nim zetknęli.

Odznaczał się też pracowitością i fachowością w swoim wojskowym rzemiośle, co podkreślali wszyscy jego zwierzchnicy, łącznie z niechętnym mu księciem Józefem Poniatowskim, który napisał: „Mąż odważny i roztropny w walce”.

Wydawać by się mogło, że postać Tadeusza Kościuszki jest dobrze znana, a jego biografia nie kryje żadnych tajemnic. Każdy Polak w końcu wie, kim był Naczelnik i potrafi o nim coś powiedzieć. Tyle że są to zwykle stereotypowe stwierdzenia typu: zwycięzca spod Racławic, bohater dwóch narodów, dowódca kosynierów…

Kto jednak wie, że Kościuszko był uzdolnionym malarzem i rysownikiem? Że miał całkiem sporo romansów? Że umiał pracować na tokarce? Albo że komponował utwory muzyczne?

Nieszczęśliwe miłości

- Po ukończeniu Szkoły Rycerskiej dla Kościuszki nie znalazło się miejsce w szczupłej armii Rzeczypospolitej. Został więc nauczycielem Ludwiki Sosnowskiej, córki Józefa Sosnowskiego, magnata, senatora, wojewody smoleńskiego, marszałka, który wprowadził na tron Stanisława Augusta Poniatowskiego.