Dwie odsłony Narviku

MAJ 1940. Trwają alianckie działania w Narwiku. Uczestniczy w nich polska Brygada Strzelców Podhalańskich. Operacja odnosi sukces. Niestety krótkotrwały

Już jesienią 1939 r. brytyjski minister ds. marynarki wojennej Winston Churchill zwrócił uwagę rządu na kwestię Norwegii, przez którą przechodziła duża część rudy żelaza importowanej przez Niemcy. Ten strategiczny surowiec był niezwykle ważny dla wojennego przemysłu III Rzeszy. U siebie Niemcy wydobywali 2,6 mln ton rudy, a sprowadzali aż 6 mln ton, z czego połowa przechodziła przez norweski port Narwik. Odcięcie tej drogi zaopatrzenia mogło poważnie utrudnić produkcję zbrojeniową państwa Hitlera.

Pretekstem, jakim chciał się posłużyć Churchill, miała być pomoc udzielana Finlandii, walczącej ze Związkiem Sowieckim
- wszak sojusznikiem Niemiec. Siły alianckie (francuskie, angielskie i polskie) miały wejść do północnej Norwegii i Szwecji pod pozorem pomocy Finom, i niejako przy okazji zająć tamtejsze porty, linie kolejowe i kopalnie. Plan został przedstawiony alianckiej radzie wojennej i zyskał aprobatę Francuzów, przeciwny mu był natomiast jak zawsze ostrożny premier Wielkiej Brytanii Neville Chamberlain, który obawiał się wojny z ZSRR i pogwałcenia neutralności dwóch krajów.

Własne plany co do Norwegii miała także III Rzesza. Zajęciem tego kraju żywo zainteresowane było dowództwo Kriegsmarine, chcące wykorzystać bazy na norweskim wybrzeżu do działań przeciw Wielkiej Brytanii. Norwegia była cenna dla Niemiec także ze względu na swoje zasoby miedzi, wolframu, cynku, niklu, drewna, no i żywności w postaci ryb.

W grudniu 1939 r. Hitlera odwiedził w Berlinie Vidkun Quisling, lider prawicowej partii Nasjonal Samling (Narodowa Jedność). Gość przekonywał gospodarza, że jego ugrupowanie ma w Norwegii silne poparcie i będzie w stanie przeprowadzić zamach stanu, a Norwegia stanie się sojusznikiem Niemiec. Zachęcony tym Hitler wydał sztabowcom rozkaz przygotowania studium interwencji w Norwegii.