Felieton. Maksimum emocji w Muzycznym escape Roomie

Dziecięciem będąc z rozpędu zapisałam się do harcerstwa. Już na pierwszej zbiórce zrozumiałam, że to chyba nie moja bajka. W szarym mundurku nie było mi wcale do twarzy, poza tym miałam chyba jakiś wrodzony problem ze stawaniem na baczność, z równym, marszowym krokiem, o śpiewaniu hymnu lepiej nie mówić.

Dlatego szybko opuściłam szeregi zastępu, ku rozpaczy rodziców, którzy - jak się domyślam - liczyli na to, że przynajmniej przez część wakacji będą mieli mnie z głowy, gdyż spędzę je stojąc na warcie, pilnując obozowej flagi czy dzielnie tropiąc w podchodach konkurencyjne drużyny.

Zostawianie śladów w lesie, szukanie strzałek i innych wskazówek, to była naprawdę jedyna rzecz, której zazdrościłam harcerzom.