Góry ciągle tam są [rozmowa]

Rozmowa z dr. RYSZARDEM DŁUGOŁĘCKIM, w latach 1962 - 1998 uczestnikiem i lekarzem wypraw wysokogórskich, chirurgiem i tłumaczem Szekspira.

- Ponad 30 lat uczestniczył pan w wyprawach wysokogórskich.
- Zacznijmy od fajnych, chociaż bardzo dramatycznych, chwil w górach. Pod Makalu meksykański wspinacz Carlos Carsolio, zdobywca wszystkich ośmiotysięczników, schodząc ze szczytu dostał obrzęku płuc. Tak doświadczony, świetny wspinacz! Były problemy z jego sprowadzeniem przez fatalny teren. Co mogłem, doradzałem przez radiotelefon, a w nocy wlazłem na górkę z zapasowymi bateriami i latarką dawałem sygnał kierunkowy, żeby wiedzieli, że czekam. Godzinami tam stałem i świeciłem. Wreszcie widzę, idą! Carlos był prowadzony, siny, ledwo żywy i wyczerpany, ale wyszeptał: Ryszek, thank you! Później przeszedł ciężkie zapalenie płuc. Od firmy farmaceutycznej miałem Rocefinę, nowy antybiotyk - armatę. Zaaplikowałem mu ją i po dwóch, trzech dniach zaczął normalnie oddychać. Dopóki chodził po górach zawsze dostawałem od niego pozdrowienia.

- A najbardziej dramatyczny moment?
- W jednej z niewielkich nepalskich wsi zostałem poproszony o pomoc przy porodzie. Dziecko było w położeniu poprzecznym, wody już odeszły, ale nie było warunków do wykonania cesarki. Poprosiłem Gurkhów, by jak najszybciej donieśli kobietę do szpitala wojskowego. Wracając z wyprawy na Makalu, podczas której zginął Ryszard Kołakowski, dowiedziałem się, że kobieta szczęśliwie urodziła, tylko lekarze nie dali jej płynów i krwi. Kobieta i noworodek zmarli w szpitalu, a ja z bezsilności i wściekłości napisałem list do ministra zdrowia Nepalu.

- Ogląda pan doniesienia z wyprawy na K2?
- W góry już nie chodzę, a one ciągle tam są. Dlatego staram się oglądać z umiarem.