Jagoda podsłuchuje ludzi. Tak rodzą się bajki o magicznych przedmiotach

Jagoda Gumińska-Oleksy lubi czasem podsłuchiwać. Tak miała od dziecka. Przysłuchiwała się rozmowom pasażerów w tramwajach, zaglądała w cudze okna, dopowiadała sobie historie obcych ludzi, nieznanych rodzin.

Lubiła szczególnie te magiczne momenty przed świętami Bożego Narodzenia, kiedy w dużych pokojach stawały choinki. I to jej zostało. W książce „Opowieści przedmiotów, czyli bajki podsłuchane w muzeum” opisała tajemnice związane z eksponatami, które kryje Muzeum Narodowe.

Jest między nimi pudełko na muszki, para butów skórzanych z kolekcji Jana Matejki i zegar, na którym czas się zatrzymał o 6. 30. Chyba rano. To historie kipiące od zagadek, które tak lubią dzieci, i od marzeń, z których niektórzy potem wyrastają. Poznając je, odkrywa się całkiem nowy świat. Na dodatek z kluczami do tajemniczego ogrodu.

Historie rodzą się w małej rybackiej wiosce

Muzeum nie było dla Jagody światem obcym. Ot, pracą mamy, do której czasami przychodziła. W świat żywej opowieści wprowadził ją jednak ojciec. Podczas wakacji, które spędzali w maleńkiej wiosce rybackiej nad morzem, mieszkali w chałupie krytej strzechą, bez prądu i wody. - Ciężko było czytać przy lampie naftowej czy świeczce. Dlatego mój tato w ciągu dnia na plaży przeglądał sobie „Wyspę skarbów” czy „Cudowną podróż”, by później, już wieczorem, opowiadać nam te przygody w odcinkach. I to była zupełnie inna jakość - podkreśla Jagoda.

Bo żywa książka biegła innym rytmem, dostosowała się do aktualnych emocji, meandrowała swobodnie między wątkami, wykonując nieprzewidywalne wolty, raz gubiąc bohaterów, raz wprowadzając nowych, nie do końca pewnie znanych Robertowi Stevensonowi.

- „Wyspa skarbów” snuta nad Bałtykiem, na którym szalał sztorm, na dodatek wśród dziwnych stukotów i chrobotów, była czymś absolutnie niepowtarzalnym - wspomina.