Józef Krasiński rodem z Mszany Dolnej latał w Dywizjonie 301 podczas wojny
Brał udział w niebezpiecznych nalotach na terytorium III Rzeszy, pilotując ciężki bombowiec. Po II wojnie światowej rozpoczął karierę naukową. Konstruował m.in. tunele aerodynamiczne.
Pilot dywizjonu bombowego 301, wieloletni wykładowca uczelni lotniczych i technicznych w Polsce, Argentynie i Kanadzie - w tym wydaniu „Tygodnika Ziemia Limanowska” prezentujemy sylwetkę Józefa Krasińskiego (1914-1998), pochodzącego z Mszany Dolnej.
Zasłużona rodzina Krasińskich z Mszany
Józef Krasiński (właściwie Józef Andrzej Stanisław Korwin-Krasiński) urodził się 14 czerwca 1914 r. w Mszanie Dolnej. Był najmłodszym z siedmiorga rodzeństwa, synem Henryka Piotra hr. Krasińskiego herbu Ślepowron i Marii z Łęskich.
Ziemiańska rodzina Krasińskich posiadała majątek w Regimentarzówce na Ukrainie, lecz po utracie dóbr w związku z I wojną światową, Henryk Krasiński zamieszkał z żoną i dziećmi w stanowiącym wiano Marii z Łęskich majątku w Mszanie Dolnej w powiecie limanowskim. Osiedli w wybudowanym pod koniec XIX w. dworze stylizowanym na angielski „cottage” i otoczonym kompleksem parkowym z zabytkowym starodrzewiem. Nieopodal, pomiędzy obecnymi ul. Ogrodową i ul. Fabryczną w Mszanie Dolnej, znajdowały się wtedy dosyć rozległe zabudowania przemysłowe. Ojciec Józefa Krasińskiego, hr. Henryk Krasiński (1866-1942, syn Huberta, lekarza bakteriologii i Julii Olgi Naumowej), był doktorem prawa i bardzo szanowaną postacią. Zajmował stanowiska w radzie i wydziale powiatowym oraz Galicyjskim Towarzystwie Kredytowym Ziemskim we Lwowie. Był także m.in. kolatorem kościoła w Mszanie Dolnej i członkiem Sodalicji Mariańskiej. Amatorsko zajmował się astronomią, wygłaszał w tym zakresie odczyty na Uniwersytecie Jagiellońskim. Rodzina Krasińskich w Mszanie Dolnej była odwiedzana przez ojca Maksymiliana Marię Kolbego. Rodzice Józefa spoczywają na mszańskim cmentarzu.
Wspomnijmy także o rodzeństwie Józefa Krasińskiego. Wśród dzieci Henryka Piotra hr. Krasińskiego i Marii z Łęskich byli (wymieniamy od najstarszego): Hubert Antoni Krasiński (inżynier, pułkownik Polskich Sił Powietrznych, po II wojnie światowej na emigracji w Wielkiej Brytanii); Maria Antonina (żona generała Konstantego Druckiego Lubeckiego, zamordowanego w Katyniu); Franciszka Maria Krasińska; Henryk Hilary Krasiński (prawnik); Jan Kazimierz Krasiński (sławny antropolog, znawca buddyzmu tybetańskiego i benedyktyn, imię zakonne Cyryl); Marian Gerard Krasiński (geolog).
Kariera lotnicza w Wielkiej Brytanii
Józef Krasiński ukończył w 1934 r. Gimnazjum Humanistyczne w Zakopanem, po czym wstąpił do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie (obecnie Wyższa Szkoła Oficerska Sił Powietrznych, znana jako „Szkoła Orląt”), w której studiował do 1935 r. Kontynuował ścieżkę kariery w lotnictwie i w 1937 r. został awansowany na stopień podporucznika i przydzielony do Technicznej Szkoły Pilotażu w Dęblinie. W latach 1937-1939 pracował w wojskowym Instytucie Techniki Lotniczej.
W czerwcu 1939 r. Józef Krasiński został członkiem ekipy technicznej w sprawie samolotów zakupionych dla polskiego lotnictwa w Wielkiej Brytanii. Przebywał w Anglii do 30 sierpnia 1939 r., w przededniu wybuchu II wojny światowej.
Krasiński został odznaczony m.in. Krzyżem Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych
Po ataku Niemiec na Polskę, we wrześniu 1939 r. ewakuował się do Rumunii, którą opuścił na pokładzie statku St. Nicolas. Brawurowym szlakiem przez Bejrut, Marsylię i Lyon przedostał się jesienią do Francji, skąd w styczniu 1940 r. wyruszył do Anglii, do stacji Eastchurch. Stacja była bazą RAF (ang. „Royal Air Force” - siły lotnicze Wielkiej Brytanii) na wyspie Isle of Shippey u ujścia Tamizy, koło Londynu. Uczono tam lotników przepisów brytyjskiego prawa, języka angielskiego i odświeżano wiadomości dotyczące budowy samolotów.
Krasiński został w Eastchurch adiutantem płk. Wacława Makowskiego (1897-1986), bohatera wojny polsko-bolszewickiej, dyrektora Polskich Linii Lotniczych LOT. Zadaniem płk. Makowskiego było tworzenie przy RAF pierwszych polskich dywizjonów: 300 (bombowy, obrońców Ziemi Mazowieckiej) i 301 (bombowy, obrońców Ziemi Pomorskiej).
Niebezpieczne loty bojowe nad III Rzeszę
W 1941 r. Józef Krasiński otrzymał przydział lotniczy do dywizjonu 301 oraz formalny przydział do bazy lotnictwa w Hemswell. Był to jednocześnie jego ostatni przydział lotnictwa bombowego. Brał udział w nalotach lotniczych na terytorium III Rzeszy, pilotując brytyjski dwusilnikowy średni bombowiec Vickers Wellington (prawdopodobnie model Mk III).
Przedostatni lot Józefa Krasińskiego został opisany przez gen. Witolda Urbanowicza, inżyniera lotnictwa i podpułkownika RAF, sławnego pamiętnikarza dywizjonu 303. Podczas jednego z lotów nad Niemcy, którego celem było miasto Duisburg, samolot Józefa Krasińskiego został ciężko uszkodzony, a sam Krasiński ranny. Udało mu się jednak doprowadzić maszynę do Wielkiej Brytanii i powrócić do swojej bazy. Cała załoga ocalała.
Józef Krasiński dosłużył się w Polskich Siłach Powietrznych stopnia kapitana, z kolei w siłach RAF Flight Lieutenant (F/Lt, nr słow. 76780). Były to równe rangą stopnie.
W 1942 r. Krasiński zakończył swoje loty operacyjne w dywizjonach RAF i został odesłany na studia do Queen Mary College - London University, następnie został przeniesiony do Cambridge, gdzie w 1944 r. ukończył studia z dyplomem inżyniera lotnictwa. Stamtąd został odesłany dalej do brytyjskiego instytutu lotniczego Royal Aircraft Establishment w Farnborough, gdzie pracował w latach 1945-1946.
Pilot miał siedmioro rodzeństwa, które również zapisało się na kartach historii Polski
Od 1945 r. należał do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia (ang. „Polish Resettlement Corps”), czyli korpusu Armii Brytyjskiej, przeznaczonego dla przysposobienia do życia cywilnego i rozmieszczenia zdemobilizowanych żołnierzy polskich na terenie Anglii lub poza jej granicami.
Za swój udział w działaniach wojennych został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych oraz brytyjskim Distinguished Flying Cross.
Kariera naukowa w Argentynie i Kanadzie
Józef Krasiński wyemigrował do Argentyny w grudniu 1948 roku, gdzie podjął pracę w Instytucie Aerodynamiki na Uniwersytecie w Cordobie (Universidad Nacional de Cordoba) i konstruował tunele aerodynamiczne, służące specjalistycznemu szkoleniu pilotów. Pracował również w miejscowym instytucie techniki powietrznej (Instituto Aerotecnico). Kontynuował swoją karierę naukową i w 1964 r. obronił doktorat na Uniwersytecie w Londynie. Po 20 latach pobytu w Argentynie wyjechał do Ameryki Północnej.
W 1968 r. przybył do Calgary w Kanadzie, gdzie jako profesor na tamtejszym uniwersytecie (University of Calgary) objął katedrę Mechaniki Cieczy. Prowadził zaawansowane badania w dziedzinie aerodynamiki atmosfery, fal uderzeniowych oraz dyfuzorów itd. Jako profesor czynny, pracował na Uniwersytecie do 1995 r., potem - prof. emerytowany (tzw. „Professor Emeritus”).
Zmarł 3 kwietnia 1998 r. Został pochowany w Canmore w stanie Alberta w Kanadzie.
Dodajmy w tym miejscu, że rok przed jego śmiercią biogram Józefa Krasińskiego został wymieniony w imponującej serii „Biografie Zagórzańskie” (Wrocław-Mszana Dolna 1997) pióra Władysława Maciejczaka, zasłużonego badacza historii i geografii regionu, autora m.in. przewodnika po Mszanie Dolnej i okolicach.