Król chrześcijan i Żydów. Trzeci pogrzeb Kazimierza Wielkiego

W poniedziałek mija dokładnie 150 lat od ponownego pogrzebu króla Kazimierza Wielkiego. Jak przydomek wskazuje - władcy wielkiego.

Najpewniej zaczęło się od niezbyt precyzyjnego uderzenia młotkiem w ścianę tumby odnawianego właśnie królewskiego sarkofagu. Oczom osób śledzących prace konserwatorskie w katedrze wawelskiej ukazał się nieduży otwór, przez który dało się dojrzeć wnętrze grobu z kośćmi, spróchniałymi resztkami trumny, szczątkami szat, koroną, berłem, jabłkiem, ostrogami.

Symbol na tamte czasy

Odkrycie było zaskakujące, wręcz rewelacyjne. Wcale bowiem nie było pewności, że w sarkofagu nadal spoczywają szczątki ostatniego z Piastów na polskim tronie.

A jednak, tak było.

Wieść o tym dosyć szybko rozniosła się po Krakowie, Galicji i po całej Polsce, budząc nadzieję społeczeństwa przygnębionego upadkiem tak niedawnego przecież powstania styczniowego.

„To zjawienie się wśród żywych wielkiego króla, prawodawcy, reformatora (...) na grobie Polski rozszarpanej, rozsypanego w proch, z ostatnią polską koroną i jedynym berłem naszym (...) miało w sobie coś mistycznie działającego, jakby wywołującego wspomnieniem przeszłości wiarę w przyszłość” - Józef Ignacy Kraszewski, podobnie jak wielu Polaków, był pod ogromnym wrażeniem tego wydarzenia.

Dodajmy, że pod wpływem szeroko relacjonowanego wydarzenia z odkryciem szczątków królewskich - Stanisław Wyspiański parędziesiąt lat później napisze przejmujący rapsod „Kazimierz Wielki” i zaprojektuje dla wawelskiej katedry ekspresyjny witraż z postacią króla. Niestety, nie zyskał on uznania (jak również pozostałe projekty z tej serii) ówczesnych decydentów.

Szkoda.

Królewski pogrzeb

Włodarząca katedrą kapituła postanowiła, „ażeby kości i wszystko, co się w grobie znajdowało, wydobyć, do trumny uczciwie złożyć, nabożeństwo żałobne odprawić, a potem znowu w tym samym grobie pochować”.