Kto może wyjechać z ZUS-em na bezpłatną kurację [poradnik]

Gazeta Pomorska

Z rehabilitacji leczniczej mogą skorzystać osoby zagrożone długotrwałą niezdolnością do pracy. Rehabilitacja lecznicza w ośrodku rehabilitacyjnym trwa 24 dni, ale może zostać wydłużona lub skrócona.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych od 1996 roku realizuje program rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji rentowej. W ramach niego co roku kilkadziesiąt tysięcy osób korzysta z bezpłatnej rehabilitacji. Może ona mieć formę ambulatoryjną albo stacjonarną. W przypadku tej drugiej, kuracjusz może spędzić ponad trzy tygodnie w sanatorium.

Na rehabilitację kierowane są osoby zagrożone długotrwałą niezdolnością do pracy, ale rokujące odzyskanie tej zdolności po odbyciu zabiegów. ZUS wydaje pieniądze na rehabilitację, by - w założeniu - zaoszczędzić na wypłacie rent.

Nie oznacza to jednak, że osoba wysłana na rehabilitację nie ma szansy na otrzymanie renty chorobowej. Orzecznik oceniający stan zdrowia osoby wnioskującej o rentę będzie bowiem oceniał go w aspekcie możliwości kontynuowania pracy. Sam fakt, że korzystała ona z turnusu rehabilitacyjnego, nie będzie miał wpływu na wydanie orzeczenia o niezdolności do pracy lub też odmowę wydania takiego orzeczenia.

Koszt pobytu, który pokrywa ZUS, obejmuje całodobową opiekę medyczną, zabiegi lecznicze, zakwaterowanie i wyżywienie. Zakład ubezpieczeń refunduje także koszt podróży do ośrodka rehabilitacyjnego z miejsca zamieszkania i z powrotem do wysokości ceny biletu na najtańszy środek komunikacji publicznej.

Program rehabilitacji skierowany jest do ubezpieczonych:

• zagrożonych całkowitą lub częściową niezdolnością do pracy,
• uprawnionych do zasiłku chorobowego lub świadczenia rehabilitacyjnego po ustaniu podstawy do ubezpieczenia chorobowego albo wypadkowego,
• pobierających rentę okresową z tytułu niezdolności do pracy, które rokują jednocześnie odzyskanie zdolności do pracy po przeprowadzeniu rehabilitacji.

Rehabilitacja lecznicza prowadzona jest kompleksowo. Jej program jest ukierunkowany zarówno na leczenie schorzenia, które było przyczyną skierowania na rehabilitację, jak i schorzeń współistniejących. Obecnie w systemie stacjonarnym na rehabilitację kierowane są osoby ze schorzeniami: narządu ruchu, układu krążenia, układu oddechowego, psychosomatycznymi, onkologicznymi po operacjach gruczołu piersiowego i narządu głosu. W systemie ambulatoryjnym rehabilitowane są zaś osoby ze schorzeniami narządu ruchu i układu krążenia. Te ostatnie schorzenia rehabilitowane są ambulatoryjnie m.in. z wykorzystaniem telemedycznego monitorowania.

Jeśli lekarz orzecznik ZUS potwierdzi w stosownym orzeczeniu, że istnieje potrzeba rehabilitacji leczniczej, orzeczenie to będzie podstawą skierowania na rehabilitację. Lekarz orzecznik może z własnej inicjatywy wydać orzeczenie będące podstawą do skierowania na rehabilitację podczas orzekania w sprawie niezdolności do pracy do celów rentowych, przy okazji kontroli prawidłowości orzekania o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby, a także podczas orzekania o okolicznościach uzasadniających przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego.

Orzeczenie takie może także zostać wydane przez orzecznika na wniosek lekarza leczącego daną osobę. Na stronie internetowej www.zus.pl można znaleźć przykładowy wniosek, ale jego wzór nie jest wiążący. Lekarz wystawiający wniosek powinien jednak pamiętać, by podać w nim: imię i nazwisko chorego, numer PESEL, adres zamieszkania wraz z numerem telefonu i rozpoznanie medyczne w języku polskim. Musi także zawrzeć we wniosku swoją opinię co do rokowania odzyskania zdolności chorego do wykonywania pracy po rehabilitacji.

Wniosek składa się w dowolnej jednostce ZUS. Jeżeli lekarz orzecznik przychyli się do wniosku lekarza prowadzącego, chory otrzyma zawiadomienie o skierowaniu do ośrodka rehabilitacyjnego.

Kompleksowa rehabilitacja lecznicza prowadzona jest na podstawie indywidualnie ustalonego programu.

Program uwzględnia różne formy rehabilitacji fizycznej:

• kinezyterapię indywidualną;
• kinezyterapię zbiorową;
• ćwiczenia w wodzie;
• zabiegi fizykoterapeutyczne z zakresu ciepłolecznictwa, krioterapii, hydroterapii, leczenia polem elektromagnetycznym wielkiej i niskiej częstotliwości, leczenia ultradźwiękami, laseroterapii, masażu klasycznego i wibracyjnego.

Uwzględnia także rehabilitację psychologiczną.

W ramach programu realizowanego przez ZUS odbywa się też edukacja zdrowotna: nauki zasad prawidłowego żywienia; znajomości czynników ryzyka w chorobach cywilizacyjnych; podstawowej wiedzy o procesie chorobowym uwzględniającej profil schorzenia; znajomości czynników zagrożenia dla zdrowia w miejscu pracy; podstawowych informacji o prawach i obowiązkach pracodawcy oraz pracownika; udzielania instruktażu odnośnie kontynuacji rehabilitacji w warunkach domowych po zakończeniu turnusu rehabilitacyjnego.

Rehabilitacja lecznicza w ośrodku rehabilitacyjnym trwa 24 dni. Ordynator ośrodka rehabilitacyjnego za zgodą ZUS może jednak podjąć decyzję o jej przedłużeniu lub skróceniu. Zrobi to w razie: pozytywnego rokowania co do odzyskania zdolności do pracy w przedłużonym czasie trwania rehabilitacji; wcześniejszego przywrócenia zdolności do pracy; zaistnienia innych przyczyn leżących po stronie osoby skierowanej na rehabilitację.

Od 2010 r. ZUS realizuje program dla kobiet po mastektomii. Celem programu jest wspomaganie procesu dochodzenia do pełnej sprawności, a w efekcie umożliwienie kobietom powrotu do normalnego funkcjonowania w życiu zawodowym i społecznym.

Turnus trwa 24 dni. W jego trakcie pacjentki znajdują się pod opieką zespołu fachowców złożonego z lekarzy, fizjoterapeutów, psychologów i pielęgniarek. Rodzaj i liczba zabiegów są dostosowane do indywidualnych możliwości i potrzeb osoby skierowanej na rehabilitację.

Masaż poprawia przepływ krwi i chłonki przyśpieszając wchłanianie obrzęków, poprawia utlenowanie i odżywienie tkanek oraz ułatwia usuwanie z organizmu produktów przemiany materii. Zabiegi fizykalne - dobrane rozważnie i zawsze indywidualnie dla każdej pacjentki - stanowią niezbędne uzupełnienie kinezyterapii.

Należy podkreślić szczególne znaczenie oddziaływania psychologicznego, które stanowi nieodzowny element rehabilitacji onkologicznej.