Kuferek

Nie pamiętam jakiego koloru był ten kuferek. Wiem, że miał miliony usztywnionych przegródek, w których bezpiecznie można było schować kosmetyki. Osobno każdy cień do powiek, osobno kredki do oczu, podkład, a nawet różne kolory mascary, na które przygotowano odpowiedniej szerokości rowki. Bożena Zawiślak-Dolny wchodziła z nim na scenę, śpiewając jeden z songów Kurta Weilla i odkładając to cudo na ziemi. Postanowiłam sobie wtedy, że też kiedyś będę luksusową kobietą i wybiorę się w podróż z identycznym kufrem, wypełnionym Diorami, Rubinsteinami i innymi drogimi upiększaczami.

Na razie byłam niezbyt zamożną studentką teatrologii. Zamiast jechać do Paryża po najnowszą linię perfum, pilnie chodziłam na zajęcia z historii muzyki, prowadzone przez ówczesnego doktora, a dziś szacownego profesora Józefa Opalskiego. Czegośmy się tam nie nasłuchali! Na słynnej zielonej kanapie w mieszkaniu Żuka kwartety smyczkowe Schuberta sprawiały, że unosiliśmy się jak nadmuchane balony i jakoś tak się stało, że większość nas dalej została w tym uniesieniu. Kiedyś Professore puścił nam płytę, którą dostał od Tadeusza Łomnickiego, noszącą tajemniczy tytuł „Teresa Stratas śpiewa nieznanego Weilla”. Ki diabeł, zastanawialiśmy się, zanim wrzucił ją do odtwarzacza. Nie wiedzieliśmy, jakiż uwodzicielski czart tkwi w opakowaniu. Oszaleliśmy tak jak Żuk, który właśnie przygotowywał w Teatrze STU złożony z songów Weilla spektakl „Seksualne zło”.

Występował w nim Jan Peszek i młoda śpiewaczka Opery Krakowskiej Bożena Zawiślak-Dolny. Była zjawiskowa - temperament, bez którego brechtowskie i teksty innych autorów straciłyby swój pazur i ukryta w głosie melancholia, szczególnie w późniejszych utworach niemieckiego kompozytora, pochodzących już z czasów, gdy musiał schronić się w Ameryce. Teraz Bożena Zawiślak-Dolny na scenie Klubu Aktora Loża wróciła do tych utworów. Nie mogłam sobie odmówić ich posłuchania.