Lena nie chodzi. „Ale do ślubu pójdę, choć to będzie trwało”

Lena patrzy na Marka i się uśmiecha. - Wymodliłam go sobie - mówi. Znają się od pięciu lat, 16 czerwca tego roku powiedzą sobie „tak” przed Bogiem, przyjaciółmi, rodziną. - Gdy patrzę na Lenę, to nie widzę niepełnosprawności. Widzę piękną kobietę, z którą chcę się zestarzeć - mówi Marek.

Po schodach wychodzi na czworakach. Podpiera się na rękach i podciąga ciało na kolejny stopień. Gdy jest już na prostej drodze do pokoju, Marek podaje jej rękę. Lena siada na kanapie i chwyta w obu dłoniach kubek z kawą, którą przyniósł jej narzeczony.

Gdy nie ma go w pobliżu, to szklankę z herbatą przesuwa sobie po podłodze.