Cmentarzysko kurhanowe w Siemczynie
Archeologia Pracownicy Muzeum w Koszalinie dokonali ciekawych odkryć w rejonie Siemczyna, Bobrowa i Budowa. Badania prowadzone były w tym roku w ramach akcji Jezioro Tajemnic.
Muzeum w Koszalinie już od wielu lat prowadzi badania wykopaliskowe na terenie na terenie poligonu drawskiego, gdzie odkryto cmentarzysko kurhanowe kultury wielobarskiej (Gotów). W 2016 r. rozpoczęto również rozpoznanie wykopaliskowe cmentarzyska kultury wielbar-skiej z kręgami kamiennymi w gminie Czaplinek. Nie bez znaczenia dla takich badań jest wykorzystanie najnowszych technologii, wśród których prym wiedzie technologia laserowego skaningu rzeźby terenu LiDAR. Dzięki zastosowaniu tej metody udało się zidentyfikowaćgroby kurhanowe, grodziska oraz megality. Nasza obecność w regionie drawskimzostała niedawno sformalizowana poprzez podpisanie umowy ze Starostwem Powiatowym w Drawsku Pomorskim o współpracy w ramach projektu Jezioro Tajemnic.
Grodzisko w Siemczynie
Najciekawszym z badanych obiektów jest grodzisko położone około 2 km na północny wschód od skraju zabudowań wsi Siemczyno, gdzie znajduje się barokowy pałac wraz z zabytkowym folwarkiem i zabytkowym parkiem. Grodzisko leży na półwyspie tworzącym południową linię brzegową Zatoki Henrykowskiej, stanowiącej odnogę Jeziora Drawsko, w około 1/3 długości zatoki. Domniemywać można, iż pierwotnie ten jednoczłonowy gród znajdował się na wyspie oddalonej od stałego lądu o około 70 m w linii prostej. Grodzisko jest zachowane w dość dobrym stanie. Ma wymiary całkowite 114x75 m, a jego powierzchnia wraz z wałami wynosi około 67 arów. Wały są stosunkowo słabo zachowane, ich wysokość wynosi maksymalnie około 2 m. Najbardziej czytelne są one od strony jeziora, gdzie znajdują się także dość duże kamienie narzutowe widoczne na powierzchni, a pochodzące zapewne z konstrukcji umocnień. Atrakcyjność tego miejsca powiększa również odkrycie cmentarzyska kurhanowego, które znajduje się około 300 m na południowy wschód od grodziska. Leży ono na stoku wyniesienia terenowego, bezpośrednio nad szeroką podmokłą doliną . Składa się ze skupiska kilku oraz pojedynczej mogiły oddalonej od nich o 20 m.
Grodzisko w Bobrowie
Położone jest około 2 km na zachód od skraju zabudowań wsi Siemczyno. Leży w administracyjnych granicach miejscowości Bobrowo. Obecnie jest to półwysep w południowej linii brzegowej jeziora Wilczkowo. Jest to obiekt jednoczłonowy o owalnym kształcie, o wymiarach u podstawy wału 83x96 m, szerokość wału u podstawy dochodzi do 20 m. Powierzchnia całkowita grodziska wynosi około 60 arów. Pierwotnie najprawdopodobniej obiekt ten położony był na wyspie, oddalonej w linii prostej od linii brzegowej o około 130 m. Obiekt porośnięty jest lasem, jego stan zachowania jest bardzo dobry. Wały zachowane są do wysokości kilku metrów. Szczególnie czytelne one są od strony północno wschodniej. Nie udało się niestety zebrać żadnego materiału ruchomego, który pozwoliłby na ustalenie chronologii obiektu. Na podstawie jednak licznych analogii uznać możemy z dużym prawdopodobieństwem, że mamy do czynienia z pozostałościami po wczesnośredniowiecznym grodzie. Z dużym też prawdopodobieństwem możemy przypuszczać, iż pomiędzy grodem a lądem stałym biegł most drewniany, po którym pozostałości znajdują się na południe od obiektu.
Budowo
Grodzisko położone jest bezpośrednio na zachód od wsi Budów, na wyraźnym wypiętrzeniu terenowym (wys. 133 m n.p.m.), przy południowym brzegu silnie meandrującej w tym miejscu Drawy. Jednoczłonowe grodzisko o pierścieniowatym kształcie ma średnicę około 70 m. Jego powierzchnia całkowita wynosi około 25 arów. Grodzisko to było badane w 1881 roku przez złocienieckiego pastora i miłośnika archeologii Plato. Na głębokości 27 cm miano znaleźć kamienie polne ułożone w kształt elipsy. Na głębokości zaś 40 cm odkryto czworokątne regularne klepisko. Co ciekawe wzgórze to w okresie przedwojennym nazywane było Galgenberg (Wzgórze Szubieniczne). Miało być ono miejscem spalenia ostatniej złocienieckiej czarownicy w roku 1612. Obiekt ten uległ zapomnieniu i nie figuruje w rejestrze stanowisk archeologicznych. Dopiero w roku 2016 stał się celem weryfikacji terenowej.