Małgorzata Szumowska: nie mogę pewnych rzeczy przewalczyć, ale mogę je obśmiać

Po raz kolejny portretuje Pani w swym filmie polską prowincję. Zna ją Pani z własnego doświadczenia?

Dobrze znam Polskę spoza wielkomiejskiego nurtu. Od dziecka spędzałam jakąś część w roku wraz z rodzicami na mazurskiej wsi. Do dzisiaj to moje źródło wiedzy o Polakach i prowincji, bo do wiejskiego domu moich rodziców dziś jeżdżę ze swoimi dziećmi i przyjaciółmi. My akurat osadziliśmy miejsce akcji „Twarzy” w południowej, pięknej i dziewiczej części Polski, ale mnie przede wszystkim interesuje człowiek postawiony wobec jakiegoś dylematu i jakiejś tajemnicy - człowiek zanurzony w dzikiej przyrodzie i w jakimś sensie w dzikich ludziach.

Skąd ta fascynacja?

Świat na wsi polskiej jest piękny i okrutny zarazem, ludzie bywają bezwzględni. Tu wszystko jest prostsze, zasady życia są jasne, bardziej pierwotne, codzienność człowieka opiera się na związkach i współistnieniu z naturą, z miejscem pochodzenia właśnie. Człowiek nie może od tak odciąć się od swoich korzeni, one zawsze się o niego upomną. Lubię taką Polskę portretować, ale od takiej Polski ucieka Jacek. Pomimo jej dzikiego piękna.

Identyfikuje się Pani z głównym bohaterem?

Bardzo lubię tę postać. Bohater, który może budzić - nie tylko w swojej rodzinnej i filmowej wsi - niepokój, śmiech, zdziwienie, mnie ujął czystą i naturalną energią, szczerością w pełnym przekłamań świecie. Jacek ma w sobie wszystkie cechy bohatera romantycznego. Jest synonimem wolności.

Rodzina jest jego piętnem?