Mistrzowie naszych czasów

Gdybyśmy mogli spojrzeć z góry na sam mechanizm funkcjonowania społeczeństwa, jaki się teraz wytworzył, to wyglądałoby to chyba jak jakaś gra: sypanie prezentów - budzenie akceptacji - odpoczynek. Powiew wzburzenia, zasypany podarunkiem - aplauz - usypianie. Kreowanie wrogów - nastroje bojowe - aplauz - podarunek - usypianie - i … znowu od początku. Chyba nie potrafiłby pan rozwinąć takiej gry w swoim „Obywatelu”?

Musiałaby powstać jakaś druga część opowieści, bo jednak trochę inaczej ta nasza współczesność wygląda, niż można było przewidzieć. Dla mnie zresztą nie wygląda to na grę, a na ściśle określony, świadomy system. To jest taki cały system, żeby Polaków uczynić głupcami. Natrafia to na bardzo podatny grunt, ponieważ my kochamy być głupcami. Czujemy się wtedy „rozkoszni”, „swojscy” i „bezpieczni”! Takie rozkoszne bobasy Europy!

Ale, mówiąc poważnie, to mnie najbardziej przeraża, że przy pomocy systemu… zgłupiejemy do reszty! Jaki to jest sprytny plan, to najlepiej widać na całej reformie oświaty. Niedouczeni, zdezorientowani, staniemy się marginesem świata. Bo jeżeli ktoś potrafi zrobić taką rzecz, żeby z uśmiechem dobrego wujka powiedzieć: możemy sobie w tym roku skrócić rok szkolny o dwa dni, idźcie wcześniej na wakacje - to znaczy, że zależy mu, żebyśmy byli niedouczeni!

Ta lekkość, z jaką władza potrafi, upokarzając ludzi, równocześnie dać znać, że przecież bez przerwy daje im podarki, żeby się dobrze czuli i nie myśleli zbyt intensywnie - to majstersztyk. Ale trafia to na podatny grunt właśnie dlatego, że kochamy naszą głupotę. I to tak dalece, że nie zauważamy, że ktoś nam pluje w twarz tymi ustawicznymi podarunkami! Ile będzie jeszcze tych pięćsetek do października? Jakże trzeba pogardzać ludźmi, żeby być pewnym, że to im wystarczy. Że nawet nie zauważą, że są przekupywani.