Na ratunek ciocia Dorotka i szpitalny mercedes

- Wszystkich pamiętam. Zuzę, Weronikę, Maję... Tego 17-latka po wypadku, którego tak długo reanimowaliśmy, że już baliśmy się, że się nie uda - mówi Dorota Gruszka, ratowniczka medyczna. W służbie zdrowia pracuje od 1989 roku. Od 5 lat jest ratownikiem medycznym, pracuje w izbie przyjęć Wojewódzkiego Szpitala Dziecięcego w Toruniu. Pełni też dyżury w Domu Pomocy Społecznej, pomaga osobom starszym.

Na dziecięcej izbie przyjęć stres jest podwójny: zdezorientowane, zapłakane maluchy tulą... zdezorientowani i zapłakani rodzice. A jednak zmęczeni bólem i chorobą mali pacjenci witają panią z uśmiechem i wołają: ciociu Dorotko...
Pamiętam pierwszy raz, kiedy dziecko tak się do mnie zwróciło. Kuba. Miał trzy lata. A ja miałam wtedy dość fantazyjną fryzurę - pasma włosów pofarbowane na różne kolory. „Ciocia! Jakie ty masz superwłosy. Wyglądasz jak... jak papuga!” - wykrzyczał radośnie. Z czasem sama zaczęłam korzystać z tego określenia, nawiązując pierwszy kontakt z dziećmi na izbie przyjęć. Można beznamiętnie zawołać: „Następny z kolejki proszę”, a można wyciągnąć rękę w stronę przestraszonego dziecka, powiedzieć: „chodź do cioci, opowiedz mi, jakie bajki lubisz”. Nawiązanie relacji jest bardzo ważne. Oczywiście, są dzieci, które się krępują albo po prostu nie chcą rozmawiać, ale bardzo wielu maluchów potrzebuję chwili uwagi. Siadają mi na kolanach, przytulają się, gawędzimy sobie niewinnie, a w tym czasie robię swoje. Dziecko czasem nawet tego nie zauważa. Potem zaprowadzam je do szpitalnego kącika zabaw. Atrakcją jest też przejażdżka kolorową windą, a co odważniejsi na badania nie jeżdżą zwykłym wózkiem, robimy wyścigi „szpitalnymi mercedesami”...