Odwiedzamy z bratem stare kąty na Grembachu. To sentymentalny spacer

Rozmowa z Jerzym Rybińskim, piosenkarzem, członkiem zespołu „No To Co:

Co u pana słychać?
Szykuje się powoli do występów. Pierwszy odbędzie się 29 maja w Uniejowie. Na scenie wystąpię razem z „No To Co”.

Pandemia dała się odczuć wszystkim. Był to ciężki czas także dla pana?
Na pewno. Musiałem ruszyć żelazne zapasy. Było ciężko, nie jestem tu wyjątkiem.

Ludzie teraz zatęsknili za koncertami, bezpośrednim kontaktem z publicznością?
Tak, ale ludzie dalej się boją. Jeśli tak było przez dwa lata to trudno, by nagle stali się pewni siebie. To jeszcze potrwa, ale mam nadzieję, że wrócimy do normalności. W listopadzie ubiegłego roku na COVID ciężko zachorował mój brat Andrzej. Baliśmy się o niego. Przez cały listopad byliśmy w ogniu. Na szczęście wszystko dobrze się skończyło.

Ma pan stały kontakt z bratem, też znanym piosenkarzem?
Im jesteśmy starsi to tym kontakt jest bliższy. Czasem wspominamy swoje dzieciństwo. Wychowywaliśmy się na łódzkim Grembachu. Po pobiciu i uszkodzeniu oka nie prowadzę samochodu. Ja mieszkam w Łodzi, a Andrzej pod Warszawą. Czasem do mnie przyjeżdża i odwiedzamy nasze stare miejsca. Na przykład naszą starą podstawówkę.

Która to była szkoła?
Szkoła Podstawowa nr 12. Taki miała numer. Znajdowała się na rogu ulicy Niciarnianej i Czechosłowackiej. Dziś to jest szkoła specjalna. A wówczas była to pierwsza w Łodzi szkoła TPD, czyli Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Byłem kiedyś w tej szkole, nawet parkiety są takie same. Lubimy odwiedzać te stary kąty. Bardzo mile je wspominam. Nie ma roku byśmy tam nie pojechali.

A gdzie stał rodzinny dom?
Na rogu u. Nowogrodzkiej i Widzewskiej. Po śmierci rodziców miejsce stało się zaniedbane. Nie ma już drzew, które kiedyś tam stały. Widać, że nawet do nich można się przywiązać.

Nie myślał pan, by kiedyś wystąpić z bratem?
Myśmy nie raz występowali. Łatwiej było wszystko zorganizować, gdy obaj mieszkaliśmy w Warszawie. Teraz są problemy logistyczne, by się zebrać. Nadal istnieje „No To Co”. My jesteśmy jak bliska rodzina. Ludzie dalej chcą nas słuchać Piosenka „Po ten kwiat czerwony”, której nie za bardzo lubię musi być na każdym koncercie. Nawet młodzi ludzie znają tekst i śpiewają z nami.