Okiem Jerzego Stuhra. Pamięć, przeszłość i przyszłość

Nowy rok zaczynamy optymistycznie, bo taka jest natura ludzkich marzeń na temat przyszłości. I chociaż niczego tak naprawdę nie wiemy na pewno, to i tak chcemy, by było lepiej. Teraz możemy jeszcze dowolnie harcować: wyciągać wnioski z tego, co było, przewidywać według tego, czego byśmy pragnęli, snuć plany, składać życzenia. Czy to wstęp do rozczarowań? I tak, i nie. Wszak przyszłość jest w pewnym stopniu zapisana w naszej obecnej kondycji. A tej nie da się tak łatwo przeskoczyć.

Dam taki przykład: Krzysztof Warlikowski, człowiek teatru, reżyser, kilkanaście dni temu wystąpił w Brukseli, gdzie przytoczył kilka istniejących danych: że 40 procent Polaków nie rozumie, co się do nich mówi. Że co dziesiąty z nas nie ma żadnej książki w domu i przez cały rok żadnej nie przeczytał, że powoli przestajemy ze sobą rozmawiać.

Takie oraz podobne, przerażające dane degradacji kulturowej, pewnie nie tylko polskiej - istnieją. I ja to wiem, wszak też uczyłem młodzież na Zachodzie i ciągle mam jakieś tam kontakty.

Ta degradacja jest wszędzie, degradacja wartości kulturowych, w których byliśmy wychowani. Czasem nie przestrzegaliśmy ich zanadto, ale wiedzieliśmy, że są i o nas świadczą. Tymczasem władza obecna zwraca się tylko do tych 40 procent, co nie rozumieją, co się do nich mówi, bo inaczej, jak wytłumaczyć ten prymitywizm metod propagandowych? Więc ja namawiam te 60 procent, które jeszcze rozumieją, abyśmy czuli się obrażeni i próbowali wyciągać z tego wnioski w tym wyborczym roku. Bo oprócz tego, że my „jeszcze” rozumiemy, to jeszcze pamiętamy.