Rzecz o języku. Kariera narracji i wiedzy

Oto znamienne fragmenty tekstów publicystycznych: „Rozumny człowiek nie chce być zakładnikiem swojej wygodnej narracji”, „W polityce nie ma wielkich narracji, nie ma wielkich prawd. Istnieje niekończący się zbiór małych prawd”, „Wielką narracją jest również ta, która odrzuca interpretację i jest niechętna niedoskonałym porównaniom”, „Ulegając tej wielkiej narracji, rzeczywiście łatwo uznać, że pisząc o książce Conrada, potępiałem PiS w czambuł”, „Siłą książki Arendt jest właśnie to przełamanie wielkiej narracji – dostrzeżenie w wielkim zbrodniarzu zupełnie żadnego człowieka”, „Sztywne trzymanie się faktów i danych nie jest żadnym lekarstwem na wielką narrację – gdy ona drwiła z Eichmanna, państwo Izrael świętowało stracenie wielkiego zbrodniarza, przez co podnosiło go do rangi, na którą nie zasługiwał”, „Opozycja nie jest w stanie przeciwstawić się tej narracji, bo też kombinacji praworządności i zarazem jakiegoś softpopulizmu dotąd nie ćwiczyła”,