SOR. Trzeba swoje odczekać. Sprawdzamy, co wolno na izbie przyjęć

39-letni mężczyzna zmarł na izbie przyjęć Sosnowieckiego Szpitala Miejskiego. Przez ponad 9 godzin nie doczekał się pomocy. Na SOR-ach bydgoskich szpitali na szczęście nie dochodzi do tak dramatycznych zdarzeń jak to w Sosnowcu, ale ich pacjenci także skarżą się na długie godziny oczekiwania, brak empatii ze strony lekarzy, znieczulicę…

Pani Małgorzata trafiła na SOR w Szpitalu Biziela z bólem brzucha. - Zwijałam się z bólu - mówi. - Lekarz, który mnie zbadał (właściwie nie wiem, lekarz to czy ratownik medyczny, był w kurtce, nawet jej nie zdjął), powiedział że nic nie wie: co mi może być, jak długo mam czekać. Zlecił badania: krew, USG brzucha i badanie ginekologiczne. Dostałam kroplówkę z lekiem przeciwbólowym. Położono mnie na kozetce naprzeciwko biurka, za którym siedziała pielęgniarka. Kiedy ja czekałam na faktyczną pomoc, ona rozmawiała przez telefon, właśnie podawała koleżance przepis na ciasto… Ludzi w poczekalni nie było zbyt wielu. Mijały godziny, a ja czekałam bez diagnozy (badanie krwi wykazało jedynie stan zapalny, nie mogli mnie więc wypisać do domu). Po godz. 15. przyszedł zespół medyków na drugą zmianę. Lekarz stwierdził, że musi zobaczyć mnie chirurg. Kiedy się zjawił, późnym popołudniem, dotknął tylko mojego brzucha i stwierdził: „przecież to wyrostek, natychmiast na salę operacyjną”. Po zabiegu usłyszałam, że wykonano go w ostatnim momencie, że jeszcze chwila i skończyłoby się znacznie gorzej. Nie, nigdzie tego nie zgłaszałam, nie skarżyłam się, myślałam tylko o tym, by jak najszybciej wyjść do domu i zapomnieć o tym.

O swoje prawa na szpitalnym oddziale ratunkowym trzeba się czasem głośno upomnieć, zażądać ponownego zmierzenia parametrów życiowych.

Nie, nigdzie tego nie zgłaszałam, nie skarżyłam się, myślałam tylko o tym, by jak najszybciej wyjść do domu i zapomnieć o tym.