Stan wojenny. Czesiu, Czesiu, Jaruzel wojnę wypowiedział!

Kolejna rocznica „nocy generała” i ogłoszenia stany wojennego 13 grudnia 1981. Wspomnieniami z tamtego czasu - po blisko czterech dekadach - dzieli się trzech ludzi”Solidarności” z naszego regionu.

Marek Hasiak z Pakosławic nigdy - co podkreśla - nigdy nie był członkiem „Solidarności”, choć czuł się zawsze jej „żołnierzem”, człowiekiem do roznoszenia ulotek i malowania napisów i chętnie pomagał ojcu, szefowi regionu „S” Rolników Indywidualnych.

Pomagał ojcu także przy pracy w gospodarstwie, a w wolnych chwilach prowadził zakład samochodowy. W 1981 miał 22 lata. Jak wspomina, 13 grudnia zaczął się dla niego od porannego śnieżenia telewizora (obaj z ojcem podejrzewali, że po prostu odbiornik się zepsuł) i od porannej mszy św. w pakosławickim kościele (mieszkali wtedy w Bykowicach, parafia Pakosławice).

Mścili się za ojca

- Zwróciliśmy uwagę, że ksiądz jest dziwnie zmieszany, chociaż wprost niczego nie mówił - wspomina. - Może nie był pewien i nie chciał straszyć ludzi. Kiedy wróciliśmy do domu, ojciec dostał wiadomość o początku stanu wojennego. W pierwszym momencie sądziłem, że ktoś na nas napadł. Ojciec był lepiej poinformowany. Zastanawiał się, czy ma uciekać, bo już wiedział, że niektórych działaczy zamykają. Uspokoił go kolega milicjant z posterunku w Reńskiej Wsi. Umówili się, że jak milicja dostanie listę osób do zatrzymania, to ten kolega ojca uprzedzi. Ja czułem się całkowicie bezpieczny. Przecież byłem młody i nigdzie nie należałem. Okazało się, że jestem w błędzie.