Tacierzyństwo nie jest łatwe, ale nie oddałbym go za żadne skarby świata

Najbardziej obawialiśmy się z żoną, że 16-miesięczny syn nie zaakceptuje młodszego brata. Okazało się jednak, że braterska więź silniejsza jest od zazdrości. Mikołaj został już osobistym kierowcą Michała, ratownikiem wodnym i poszukiwaczem zaginionych smoczków

W sali dla noworodków leżą obok siebie jak bochenki chleba zawinięte w pieluszki. Widać tylko małe, ciepłe główki. Co kilkanaście minut przywożone są kolejne maluszki. Pierwsze chwile życia jedne spędzają w spokoju, inne nieśmiało testują możliwości gardła, kolejne witają się ze światem wrzaskiem. 13 grudnia na oddziale noworodków spotkało się kilkanaście dzieci, m.in. Adam, Bartłomiej, Zuzanna i mój syn.

- Michał? No to będzie rozrabiaka - mówi z uśmiechem pielęgniarka, która obok karmi butelką noworodka.

Dwie godziny później maluchy w wózkach z pojemnikami przypominającymi płaskie akwaria rozjeżdżają się do swoich mam. Pielęgniarki co chwilę zaglądają do sal, sprawdzając, jak młode rodzicielki radzą sobie z pierwszym karmieniem i przebieraniem dziecka. Oprócz pań w uniformach na korytarzach mijają się kobiety w ostatnich dniach ciąży, ojcowie dzieci, babcie, dziadkowie i dalsi krewni. Każdy coś niesie - kwiaty, nosidełka, ubranka, pieluchy. Jedni są podekscytowani, inni zmęczeni wyczekiwaniem na poród.

Następnego dnia Michała odwiedza jego starszy brat Mikołaj, który 16 miesięcy wcześniej urodził się w tym samym miejscu - szpitalu Ujastek w Nowej Hucie. Pierwsze spotkanie zaskakuje Mikołaja, który najwyraźniej nie spodziewał się, że powiększający się z tygodnia na tydzień brzuch mamy kryje w sobie rodzeństwo. Na przywitanie całuje tylko mamę, na brata patrzy z rezerwą, by już po chwili robić wszystko, żeby odwrócić uwagę od niezręcznej dla niego sytuacji. Wygina się, chodzi w kółko, macha wszystkim „pa pa” i daje do zrozumienia, że pora wracać.