To ona rządzi w tym stadzie. Ale ma też w nim kumpli z pracy i rodzinę

- Zabieram turystów na przejażdżki psim zaprzęgiem po dzikiej Laponii. Ja i psy czerpiemy dużą satysfakcję z tej pracy. Choć trudno nazwać to pracą. To raczej styl życia, który pokochałam - mówi Monika Ptaś, która na stałe mieszka w Finlandii

Pani pasja zrodziła się w Bydgoszczy. Jakie były początki?

W moim życiu od początku dominował sport. Chodziłam do Szkoły Podstawowej nr 15 i Gimnazjum nr 10 w Bydgoszczy, gdzie trenowałam lekkoatletykę na Zawiszy. Gdy w naszym domu pojawił się pierwszy pies, Sweety, zmieniło się życie mojej rodziny. To żadna przesada. Wszelkie sportowe kroki zawdzięczam rodzicom, Bożenie i Januszowi. Bez ich pomoc nie doszłabym tu, gdzie teraz jestem. Byli wsparciem; w trakcie treningów, zawodów obozów. Tata pomagał w treningach, a mama organizowała wszystko od strony technicznej: zajmowała się finansami, szukała sponsorów, organizowała wyjazdy, noclegi itd. Ja miałam tylko trenować i pilnie się uczyć. Z tą pilnością różnie bywało...

Jak wyglądają treningi psich zaprzęgów?

Przygotowanie do zawodów pochłania mnóstwo czasu. I wiąże się pewnymi wyrzeczeniami. Ale coś za coś. Czuję ogromną satysfakcję, kiedy z treningu na trening widzę progres zarówno u psów, jak i u siebie. Wynik w zawodach jest w jakimś stopniu ważny, bo wtedy możemy porównać się z innymi zawodnikami i ich psami, jednak psy to nie maszyny i one mają swoje gorsze i lepsze momenty. To ja jestem za nie odpowiedzialna, ja muszę kontrolować ich bieg. Muszę wiedzieć, w którym momencie je zwolnić, a w którym pozwolić im biec na sto procent. Te psy to prawdziwi sportowcy. Mają odpowiednio skomponowane posiłki, suplementację i specjalnie przygotowane treningi. Wszystko jest dopasowane do ich możliwości. Nigdy nic na siłę.

Przeprowadziła się pani do Finlandii właśnie po to, by zapewnić psom dobre warunki do trenowania?