Widzę Łódź: Łódzka aleja zbyt łatwej sławy?

Łódzka Aleja Gwiazd na ulicy Piotrkowskiej zbliża się powoli do znaczącego osiągnięcia - wkrótce powinna pojawić się w niej setna płyta z gwiazdą honorującą artystę lub artystkę ze światem filmu związanych.

Wymyślona przez nieodżałowanego Jana Machulskiego (swoją drogą, zastanawiacie się czasem Państwo, jak bardzo takich osobowości zaczyna Łodzi brakować?) jako upamiętnienie wspaniałych reżyserów, scenarzystów, operatorów, aktorów i innych twórców oraz atrakcja turystyczna w mieście filmu od początku znakomicie się w Piotrkowską wpisała i równie szybko została przez łodzian polubiona i doceniona.

Trudno przejść przez fragment ulicy jej poświęcony, by nie zatopić się w lekturze nazwisk w tej szczególnej galerii wyeksponowanych. Tu jednak pojawia się pewien kłopot, ponieważ nie brakuje czytających, którym niektóre obramowane gwiazdą nazwiska mówią niewiele. I brakiem znajomości dorobku współczesnej polskiej kinematografii nie da się wszystkiego wytłumaczyć. Aleja Gwiazd nazywana jest również Aleją Sławy - zastanawia zatem, jak „sławę” rozumieją członkowie kapituły, decyzję o wmurowaniu kolejnej gwiazdy podejmującej.

Nikomu z dotychczas docenionych talentu, wrażliwości, wyjątkowości, udanych dzieł nie odejmując, można postawić uzasadnione pytanie, dlaczego czasem tak szybko do łódzkiej Walk of Fame się trafia, w sytuacji, gdy gwiazd nie doczekało się ciągle liczne grono artystów o dorobku gigantycznym? Rzecz jasna, istotny wpływ na to, komu gwiazda zostanie poświęcona ma jej fundator, ale jednak w dużej mierze jest to miasto. Rozumiem przy tym pragnienie spotkania się z twórcami będącymi dziś na środowiskowym i artystycznym topie, ale może to być niebezpieczna tendencja, szczególnie, gdy ktoś z uhonorowanych wyraźnie straci formę, a jakiś fundator zapragnie doceniać niektórych popularnych obecnie aktorów. Może kapituła winna zaostrzyć kryteria, by Łódzka Aleja Gwiazd nie zamieniła się w aleję gwiazdorów, kosztem osobistości z sięgającymi gwiazd dokonaniami?