Widziane z Wawelu: Kto raz się wzniósł na szczyty

Marzenie o wspinaniu się na wielką górę tkwi chyba w każdym człowieku, zwłaszcza jeżeli przez „górę” rozumiemy to, co wysokie, co ładne, co trudne do osiągnięcia i w dodatku nie tylko w sensie materialnym, ale w każdym innym wymiarze. Człowiek zawsze stawał przed jakąś zagadką, którą chciał rozwiązać, nieustannie przekraczał granice uznawane za niemożliwe do pokonania, a dziś często jest przekonany, że potrafi wszystko, że nie ma czegoś, co byłoby dla niego niemożliwe.

Niektóre góry były dla ludzi niedostępne, bo stanowiły siedzibę bóstw i z tego powodu były swego rodzaju tajemnicą i obiektem religijnie chronionym. Do dziś można zobaczyć takie góry w wielu krajach świata, usłyszeć związane z nimi legendy i wejść na ich szczyty, jeśli ktoś ma ochotę.

Turystyka górska jest uprawiana powszechnie, ale nie brak ludzi, którzy mają większe ambicje i pasję zdobywania szczytów. Góra górze nie równa i jeśli ktoś chce naśladować taterników, alpinistów czy himalaistów, powinien się dobrze zastanowić, czy go na to stać.

Oczywiście potrzebne są pieniądze i to niemałe, ale one same szczęścia nie dają. Istotnym warunkiem jest stan zdrowia i odwaga kandydata na górskie wspinaczki, odpowiedni ubiór i wyposażenie, a ponadto znalezienie mistrza, który poprowadzi go małymi kroczkami ku potrzebnej wiedzy, pozwoli zdobyć doświadczenie, bo samemu z książki nie da się tego nauczyć. Taką wiedzę i doświadczenie zdobywa się latami, a i tak nie daje to pełnej gwarancji bezpieczeństwa, bo jest to przyjemność ryzykowna. Moi dwaj koledzy, rodzeni bracia, mimo umiejętności i doświadczenia stracili na wspinaczce życie.