Franki i złotówki

Nie ma chyba krakowskiego kantoru, którego bym nie odwiedził. Kiedyś miałem kredyt we frankach, i musiałem je gdzieś kupować, zawsze od panów, którzy mieli sweterek w serek, albo sweterek, który mógłby nosić taki bury wzór.

Pamiętam moich prześladowców 10, 20, 50, 100, 200 i tysiącfrankowych - architekta Le Corbusiera, kompozytora Artura Honeggera, malarkę Sophie Taeuber-Arp, rzeźbiarza Alberto Giacomettiego, pisarza Charlesa Ferdinanda Ramuza i historyka „odkrywcę” renesansu Jacoba Buckhardta. Były to banknoty piękne, kolorowe, o wyjątkowym, podłużnym kształcie, które kupowałem i natychmiast grzecznie zanosiłem do banku, zaciskając zęby nie tylko ze względu na oprocentowanie. Marzył mi się świat, w którym będę mieszkał w willi Le Corbusiera, gdzie w ogrodzie będzie stała rzeźba Giacomettiego, na ścianach obrazy Taeuber Arp. Zwłaszcza że za każdym razem za pancernymi szybami leżały stosy gotówki, która mogłaby mnie do realizacji tych rojeń zbliżyć.