Lwów jak młoda dziewczyna i tęsknota za rajem utraconym

Dziadek siedzi w bujanym fotelu i ciepłym głosem opowiada o swoim sielskim dzieciństwie, upływającym mu na zabawach nieopodal Parku Stryjskiego. Dookoła rozchodzi się zapach babcinego ciasta i wspomnienia eleganckiej cukierni Zalewskiego, do której szło się całą rodziną po niedzielnym obiedzie. Lwów, jak w wielu, wzbudza we mnie sentymentalną łezkę wzruszenia i tęsknotę za rajem utraconym.

Winnym świetle zobaczyłam to przedwojenne, galicyjskie miasto na wystawie „Lwów, 24 czerwca 1937”, którą można oglądać w Międzynarodowym Centrum Kultury. Objawiło mi się tam ono już nie z perspektywy pykającego fajkę, dobrotliwego, starszego pana, ale młodej, wysportowanej dziewczyny, podążającej za nurtami współczesnego świata. Kuratorzy ekspozycji Żanna Komar i Andrzej Szczerski pokazali mi nowoczesne, pełne życia, szybko rozwijające się miasto. Zwrócili moją uwagę przede wszystkim na jego modernistyczną architekturę, która zagarniała przestrzeń tego miejsca tuż przed tragedią 1939 roku.